De HEER zei tegen Mozes en Aäron: "Voor het pesachmaal gelden deze voorschriften: Er mag geen enkele vreemdeling aan deelnemen. Een slaaf die door iemand gekocht is, mag er echter aan deelnemen zodra hij besneden is. Een vreemdeling die tijdelijk bij je verblijft of een dagloner mag er niet aan deelnemen. Het maal moet worden gebruikt in het huis waarin het is klaargemaakt, je mag niets van het vlees buitenshuis brengen; de botten mag je niet breken. Ieder die tot de gemeenschap van Israël behoort, is verplicht dit maal te bereiden. Wil een vreemdeling die bij jullie woont het pesachmaal ter ere van de HEER bereiden, dan mag dat pas nadat hij en al zijn mannelijke familieleden besneden zijn, want alleen dan kan hij op één lijn worden gesteld met een geboren Israëliet. Maar een onbesnedene mag er niet aan deelnemen. Voor geboren Israëlieten en voor vreemdelingen geldt een en dezelfde regel." (Exodus 12:43-49.)

Nadat ze de rivier de Jordaan zouden zijn overgegaan, moesten de Israëlieten grote stenen oprichten. Daarop moesten de wetten van God worden geschreven (Deuteronomium 27:2-4). Pas daarna moest er een altaar worden gebouwd en geofferd.

God zal de herders straffen en zijn volk opeisen. Hij stelt een andere herder aan die ze zal weiden en hun vorst zal zijn namelijk: 'David'. Aangezien David niet meer leeft, is dit waarschijnlijk een profetie over de messias; hij is de nakomeling van David.

De Bijbel zegt:"Had het Levitische priesterschap – dat de basis vormde voor de wet die het volk ontving – de volmaaktheid gebracht, dan was het niet meer nodig geweest te zeggen dat er een andere priester zou worden aangesteld, een priester zoals Melchisedek, en niet zoals Aäron."